How We Care. Epilog.

Opieka rodzinna nie zaczyna się w momencie narodzin. I nie kończy się wraz ze śmiercią.

Arthur Kleinmanz pamięci, zmodyfikowany.

W pewnym wieku każdy z nas nagle dowiaduje się, że ma przodków. Zainteresowałem się swoim dziedzictwem, gdy zdałem sobie sprawę, że nazwa wioski, w której urodził się mój ojciec, jest taka sama jak nazwisko naszej rodziny. Wkrótce dowiedziałem się, jak to się stało. Jakieś pięćset lat temu mój przodek nie posłuchał swojego dowódcy na polu bitwy i został oznaczony takim przydomkiem. Taki był jego rodowód. Niesłuchowski, czyli "ten, który nie słucha".

Później dowiedziałem się wielu innych fascynujących faktów z naszej przeszłości. Ale historie z nimi związane były jeszcze bardziej fascynujące.

Opowiadano mi, jak mój dziadek niósł na plecach olbrzymi krzyż na szczyt wieży kościoła. Mogłem sobie tylko wyobrazić jego matkę zakrywającą usta i z szeroko otwartymi oczami obserwującą z dołu, a jego ojca promieniejącego i patrzącego na innych widzów z miną "To mój chłopak".

Moja matka powiedziała mi, że ojciec musiał oddać swoją część rodzinnej ziemi uprawnej w zastaw sąsiadowi, aby zdobyć pieniądze na opłacenie studiów prawniczych. Wiele lat później, po zakończeniu wojny i znalezieniu pracy, pieniądze zostały zwrócone, a ziemia wiernie wróciła do rodziny. Z kolei moja matka, w wieku 15 lat, po przeprowadzce z małej wioski, w której się urodziła, do Warszawy, ciężko walczyła o zapisanie się do szkoły. Kilka godzin przed dzwonkiem rozpoczynającym lekcje Niemcy zaczęli bombardować naszą stolicę i tak rozpoczęła się wojna. W okupowanej Polsce szkoły zeszły do podziemia, a wszyscy nauczyciele i uczniowie ryzykowali życiem.

Jej matka, a moja babcia, pracowała dla jednego z najwybitniejszych polskich lekarzy, lekarza, który uchodzi za ojca polskiej szkoły internistycznej. Moje imię zostało nadane na cześć tej wyjątkowej osoby.

Matka chrzestna mojej matki wyszła za mąż za Amerykanina, który był głównym przedstawicielem CARE International na Europę Wschodnią. Z tym małżeństwem, jej bogactwem, urodą, zdolnościami sportowymi, intelektem i niezależnością wiązało się wiele historii nadających się na inną książkę.

Podobnie jak wiele innych osób, kiedy moje dzieci dorastały, myślały, że nic nie wydarzyło się przed ich narodzinami, a historia świata rozpoczęła się w dniu ich narodzin.

Przez całe życie starałem się opowiadać moim dzieciom o moim pochodzeniu. Początkowo myślałem, że będą niechętnie przyznawać się do polskiego dziedzictwa. Cieszyłem się, że nic takiego się nie stało.

Razem podróżowaliśmy do Polski, aby spotkać się z moimi przyjaciółmi, rodziną, zobaczyć miejsca, w których dorastałem. Pamiętam wyraz ich twarzy, gdy zobaczyli tablicę informującą, że kościół, który właśnie odwiedziliśmy, został zbudowany w XI wieku. Zobaczyliśmy kraj, który był niszczony przez całą swoją historię, a mimo to był w stanie zbudować imponujące dziedzictwo sztuki, nauki i odkryć. Ale drogo zapłaciliśmy za nasze osiągnięcia. Nasza historia jest przeplatana pasmami narodowych i osobistych tragedii i poświęceń. Dla Polaków nic nie było dane.

Tak więc dla mnie, nowoprzybyłego do tego kraju, trudno jest obserwować, jak wielu ludzi bierze tak wiele rzeczy za pewnik.

Dziedzictwo ma znaczenie. Organizujemy zjazdy, nadajemy dzieciom imiona naszych dziadków lub obdarowujemy ich porcelaną. Moje dwie córki miały obrączki moich rodziców przymocowane do swoich bukietów, gdy szły do ołtarza.

Wszyscy mamy jakieś wspomnienia. Niektóre z nich są bardziej kolorowe niż inne. Niektórzy z nas mogą odnosić się do nich lepiej niż inni. Niektóre z nich są lepiej znane, inne trzeba było wydobyć. Historie mojego ojca uciekającego z bydlęcego wagonu w drodze do Auschwitz, czy moich rodziców ukrywających żydowską rodzinę na strychu, nie są łatwe do opowiedzenia. Podobnie jak saga o moim powrocie do Polski na kilka dni, by zobaczyć się z ojcem po operacji na otwartym sercu. Byłem wtedy na stażu i uczyłem się wykonywać te same zabiegi w Stanach Zjednoczonych. Wróciłem do niego, nie myśląc, że mój paszport stracił ważność, podobnie jak moja wiza. To wszystko jest materiałem na książkę.

Musimy ciężko pracować, aby odkryć i poznać nasze wspomnienia. Ale czasami jest już za późno i zdajemy sobie sprawę, że ludzie, którzy mogliby się nimi z nami podzielić, już dawno odeszli. Byłoby miło podróżować do miejsc pochodzenia rodziców razem z nimi lub przynajmniej z osobą znającą język.

Jak więc możemy się tym przejmować?

Dbamy o to, odkopując i zachowując wspomnienia.