W tym roku rozpoczynam dziewiątą dekadę życia. I jestem dumny z każdej z nich.
Najczęściej ludzie w moim wieku spoglądają wstecz na swoje życie.
To nic nowego. Solon, grecki prawodawca i filozof (wszyscy tacy byli), podzielił życie na dziesięć siedmioletnich cykli. Ostatni, między 63 a 70 rokiem, został stworzony dla szczęśliwców, którzy żyli wystarczająco długo, aby ukończyć jego plan. Potem nadszedł czas, by odejść wraz z przypływem śmierci. Nie spodziewałeś się żyć dłużej.
Nauczanie Buddy opisywało 5 okresów. Ostatni z nich, śmierć, zwieńczył jego pełne wrażeń życie. W wieku 80 lat wszedł w fazę medytacji i zmarł.
Podzieliłem swoje życie na trzydziestoletnie trymestry. Pierwszy jest formatywny. Drugi jest produktywny. Trzeci to czas, w którym człowiek smakuje owoce swojego życia. Na dobre i na złe.
Mój ojciec zmarł w wieku zbliżonym do mojego obecnego. Oczywiście jest to dla mnie czas refleksji. Żył w innych czasach i w innych warunkach. Przeszedł przez piekło podczas II wojny światowej, palił, a jego opieka medyczna była niewystarczająca. Ale jego i nasze życie rodzinne było tak doskonałe, jak tylko mogło być. Kiedy odszedł, moja matka trzymała go za rękę.
Po osiemdziesiątce spoglądam wstecz na swoje życie. Jakie ono było? Jakie były dobre momenty? Które były złe? Co bym zmienił, mając taką możliwość? Co powiedziałbym młodszemu mnie? Albo, jeśli ktoś mnie o to zapyta?
Zobaczmy.
Ciąg dalszy nastąpi.
