Najlepsze polskie skrzypaczki

U szczytu swojej kariery Paganini został zapytany, kto jest najlepszym skrzypkiem ze wszystkich.

"Nie wiem, kto jest najlepszy", odpowiedział z naturalną skromnością, "ale drugi w kolejności jest Karol Lipiński.

Było wielu znakomitych polskich skrzypków. Wielu z nich urodziło się, gdy Polski nie było na mapach Europy. Poza Lipińskim nie będę wymieniał nazwisk mężczyzn. Chcę napisać o kobietach. Żyły w XX wieku, a ich kariery często odzwierciedlały burzliwe czasy w naszej historii.

Wielka dama ze wszystkich. Urodziła się tuż przed przełomem wieków w muzycznej rodzinie. Wykształcona w Berlinie, przyjechała do Polski po odzyskaniu niepodległości. Po inwazji niemieckiej w 1939 roku Dubiska odmówiła grania dla Niemców, ryzykując swoją wolność poprzez udział w podziemnych koncertach. Największym afrontem dla Niemców była jej odmowa grania dla Hansa Franka, ówczesnego gubernatora okupowanej Polski. Podczas Powstania Warszawskiego gotowała posiłki dla żołnierzy, a w wolnych chwilach zabawiała ich swoją grą. Jej Guarneri cudem przetrwał niemieckie i rosyjskie ataki. Po wojnie Dubiska pracowała jako nauczycielka. Jej najlepszą uczennicą była Wanda Wiłkomirska. Dubiska zmarła w Warszawie.

W okresie międzywojennym była już wybitną skrzypaczką. Podczas okupacji niemieckiej Umińska ponownie odmówiła grania dla Niemców, a kiedy wybuchło Powstanie Warszawskie, dołączyła do polskiego ruchu oporu w Armii Krajowej jako sanitariuszka. Umińska została schwytana, ale uciekła podczas transportu. Po wojnie wyróżniała się jako znakomita nauczycielka. I ona też, jako Dubiska, uczyła Wandę Wiłkomirską. Umińska zmarła w Krakowie.

Ponownie urodzony w muzycznej rodzinie. Studiowała pod kierunkiem Ireny Dubiskiej i Eugenii Umińskiej. Jej kariera rozkwitła po wojnie, a kiedy odbudowano Salę Koncertową Filharmonii Narodowej, miała zaszczyt wystąpić podczas koncertu inauguracyjnego. Była żoną wpływowego polskiego pisarza i polityka, z którym rozwiodła się dwa lata po jego wyborze do KC PZPR. Miała dwóch synów, z których jeden wyemigrował do Australii. Wiłkomirska spędziła trochę czasu na antypodach, ale zmarła w Warszawie, gdzie się urodziła.

Urodziła się w Łodzi, ale kształciła w Warszawie. Następnie została zauważona przez Ignacego Paderewskiego, który ufundował jej edukację w Paryżu. Przed wojną była główną skrzypaczką Orkiestry Polskiego Radia. Podczas okupacji niemieckiej Bacewicz ponownie odmówiła publicznych występów. Dała jednak wiele tajnych, konspiracyjnych koncertów. W późniejszych latach była bardziej znana jako genialna kompozytorka. Bacewicz zmarła w Warszawie.

Ale prawdziwym powodem, dla którego piszę tego krótkiego bloga, jest wspomnienie piątego nazwiska. Nie jest może tak znana jak czterej wcześniejsi giganci, ale z pewnością stała na ich ramionach. I jest mi bardzo bliska, ponieważ uczyliśmy się w tej samej szkole muzycznej, Karola Szymanowskiego w Warszawie.

Urodziła się również w rodzinie muzyków. Jej ojciec był architektem, a matka, brat i syn byli lub są muzykami. Hania szczyci się grą na instrumencie wykonanym przez jej męża, lutnika. Rywalizowaliśmy o miejsce pierwszego skrzypka w naszej szkole i Hania wygrała. Teraz już wiem dlaczego.

Z Warszawy przeniosła się do Paryża, a następnie do Nowego Jorku. Tam wzięła udział w przesłuchaniu i otrzymała miejsce w prestiżowej orkiestrze Filharmonii Nowojorskiej. Była jedną z pierwszych kobiet, które dostąpiły tego zaszczytu.

Kilka lat temu miałem przyjemność przedstawić Hanię moim córkom bliźniaczkom, Megan i Jennifer, aby pokazać, jak wiele Polki mogą osiągnąć dzięki talentowi i wytrwałości. Mogę mieć tylko nadzieję, że zapamiętają ją na zawsze.

Dobra robota, Haniu.