Jeśli kiedykolwiek słuchałeś drugiej części koncertu skrzypcowego Paganiniego #4...
wiesz, że skrzypce mogą być anielskim instrumentem.
Ale po wysłuchaniu Danse Macabre Camille'a Saint-Saënsa...
wiesz również, że może brzmieć jak skrzypce Devils.
A po wysłuchaniu zespołu Charliego Danielsa...
teraz jesteś pewien.
Skala ekspresji jest trudna do dopasowania do innych bogatych instrumentów, takich jak fortepian i organy, głównie dlatego, że w tych dwóch ostateczny ton jest już z góry określony przez struny na fortepianie i rozmiar piszczałek na organach. Skrzypek musi sam wydobyć każdy dźwięk, co oczywiście jest podatne na indywidualność i niedoskonałości.
Skrzypce pojawiły się w muzyce europejskiej w XVI wieku. W tym czasie nikt jeszcze nie słyszał o fortepianie. Współczesne fortepiany pochodzą z początku XVIII wieku.
Kiedy prezentowane są wczesne instrumenty Amati, dla niewprawnego oka nie ma różnicy między nimi a nowoczesnymi instrumentami granymi we współczesnych salach koncertowych. Wygląd jest taki sam, kształt jest taki sam i nie ma większej różnicy w konstrukcji instrumentu. Główne różnice tkwią w rodzaju drewna (wierzch nadal wykonany jest ze świerku, a podstrunnica głównie z hebanu), składzie i sposobie nakładania lakieru oraz cienkości, do dziesiątej części milimetra, płyty przedniej i tylnej. Tworzenie skrzypiec jest sztuką i często jest procesem prób i błędów. Jeśli lutnikowi nie podoba się dźwięk, lub jeśli podoba się, ale skrzypkowi nie, instrument jest rozbierany, golony tu i tam, lakier zmieniany, a następnie ponownie składany.
Kiedy grałem na skrzypcach, jedna osoba powiedziała mi, że lubi skrzypce tylko wtedy, gdy grają w orkiestrze. Tak nie jest. W orkiestrze skrzypce tracą swoje indywidualne brzmienie i nie można dobrze docenić umiejętności artystów.
Tak więc skrzypce jako instrument nie zmieniły się od czasu, gdy wyewoluowały z viola de bracio. Wygląda na to, że nie da się poprawić doskonałości. Ale literatura skrzypcowa eksplodowała ogromną skalą ekspresji, której wyniki są cytowane w powyższych klipach.
Większość ludzi ceni sobie dobre skrzypce, a te ze znanymi nazwiskami przyciągają uwagę sporymi cenami. Ale czy warto? Badania sugerują, że nawet najbardziej doświadczeni muzycy nie są w stanie odróżnić brzmienia najdroższych skrzypiec od tych produkowanych masowo. Najlepsze Strady są postrzegane bardziej jako obiekty sztuki niż instrumenty muzyczne.
Franz Kreisler posiadał potężny instrument wykonany przez Guarneri de Gesu, który ostatecznie nosił jego imię. Niccolo Paganini posiadał skrzypce wykonane przez tego samego lutnika, które były tak potężne, że zyskały przydomek "Armata". Podczas jednego ze swoich koncertów Kreisler zagrał pierwsze dwie części na komercyjnych, tanich skrzypcach, a w przerwie rozbił swój instrument, tak że wszystkie części były trzymane tylko przez struny. Publiczność sapnęła, myśląc, że to jego cenna własność. Następnie skrzypek udał się za kulisy i wyszedł ze swoim Guarneri, prawdziwą okazją. Pytanie brzmiało, czy publiczność będzie w stanie docenić różnicę w dźwięku.
Najlepsze instrumenty otrzymują unikalne nazwy nadane przez ich pochodzenie i są znane z nadanych im pojedynczych imion, podobnie jak celebryci.
Najdroższy Strad poszedł za szesnaście milionów dolarów. Wiolonczela wykonana przez Stradivariego, wystawiona na sprzedaż przez Sotheby za czterdzieści pięć milionów na cichej aukcji, nie wzięła żadnego kęsa. Najdroższe fortepiany koncertowe Steinwaya kosztują około stu tysięcy dolarów. Istnieje wyraźna różnica w brzmieniu między pierwszymi fortepianami a nowoczesnymi instrumentami.
Na czym więc polega tajemnica skrzypiec wykonanych przez Amatiego, Stradivariego czy Guarneriego?
To temat na inny wpis.
