Daj mi dziecko do siódmego roku życia, a dam ci mężczyznę.
Franciszek Ksawery, współzałożyciel zakonu jezuitów
Mój ojciec opowiedział mi pewną historię. Była bardzo popularna w Polsce, kiedy po wojnie rządziła nami komunistyczna Rosja.
Aby pomóc kobietom z ciężkim harmonogramem pracy w fabrykach, rząd stworzył żłobki i przedszkola. Niektóre z nich były jednodniowe, ale niektóre trwały przez tydzień. Młode matki podrzucały swoje dzieci w poniedziałek rano i odbierały je w sobotę po południu (obowiązywał sześciodniowy tydzień pracy). Miało to na celu "pomóc" pracującym kobietom i oczywiście było bezpłatne. Pewnego sobotniego popołudnia matka odbiera swoje dziecko i zauważa, że dziecko podane przez opiekunkę nie jest jej. Dzwoni do nauczycielki i mówi: "To nie jest moje dziecko!". Opiekunka nie jest w ogóle poruszona. "To naprawdę nie ma znaczenia, i tak przyprowadzisz to dziecko z powrotem w poniedziałek" - brzmi odpowiedź.
Komuniści nie byli jedynymi, którzy doceniali wczesną edukację (indoktrynację?) małych dzieci. To samo robili naziści (Hitlerjugend). Turcy już w XIII wieku odbierali matkom w podbitej Polsce chłopców w wieku 5-7 lat. Szkolili ich na żołnierzy (janczarzy). Wszystkich nawracali na islam. Zwykle stanowili elitarną siłę bojową, często walczącą przeciwko swoim rodakom, nie znając swoich korzeni. Mogli przejść na emeryturę w wieku 45 lat, jeśli dożyli tak długo.
Aby mieć pełną kontrolę nad edukacją dzieci, homeschooling jest energicznie zwalczany przez rządy o systemie totalitarnym.
Oto kolejna historia, tym razem z naszego życia. Bardzo pouczająca.
Kiedy urodziły się nasze bliźnięta, zatrudniliśmy opiekunkę do czwórki dzieci. Była to dwudziestokilkuletnia dziewczyna z bardzo przyzwoitej rodziny, o religijnym pochodzeniu, szukająca pracy. Po kilku miesiącach zdecydowała się wyjechać do Waszyngtonu i tam szukać pracy. Znalazła pracę jako niania dla niedawno adoptowanego dziecka. Matka dziecka była czterdziestoletnią kobietą na wysokim stanowisku kierowniczym, której zegar biologiczny mówił, że robi się późno. Nie była mężatką i dużo podróżowała. Po jednej z wielu podróży służbowych wróciła do domu i zdała sobie sprawę, że dziecko już jej nie rozpoznaje i nazywa opiekunkę "mamusią". Niania została więc zwolniona.
Podobnie było ze mną i moją siostrą, kiedy moja mama wyjechała na 30-dniowe wakacje (bardzo nietypowe wydarzenie), a my zostałyśmy z babcią. Wtedy też byłyśmy bardzo małe. Kiedy mama wróciła, mówiłyśmy do babci - mamo i nie wiedziałyśmy, kim jest ta dziwna nowa kobieta. Matka była przerażona, a długie samotne wakacje nigdy więcej się nie powtórzyły.
W naszej rodzinie staraliśmy się zachować równowagę między życiem zawodowym i osobistym. Pory kolacji, rodzinne wakacje, szkoła i zajęcia pozalekcyjne były priorytetami. A kiedy czas pracy stawał się przytłaczający, znajdowaliśmy sposoby, by go ograniczyć. Praca w szpitalu jest jak ruchome piaski. Pociągnie cię w dół, zanim się zorientujesz. Jest bardzo atrakcyjna i satysfakcjonująca. Większość lekarzy to świetni profesjonaliści. Pacjenci ich kochają, pielęgniarki szanują, ich polecenia są wykonywane, a poczucie bycia odpowiedzialnym jest uzależniające. I nie mówię nawet o darmowej kawie i pączkach. Czas spędzony w szpitalu łatwo się wydłuża, a domyślnie czas spędzony z rodziną niestety się kurczy. Kiedy zdajemy sobie sprawę, że coś jest nie tak, często jest już za późno. Jesteśmy połykani przez ruchome piaski. Widziałem tak wiele rozwodów wśród pracowników medycznych. Dzieci nie znają daty urodzin swojego ojca, nie mówiąc nawet o Dniu Ojca. Dla niektórych lekarzy jedną z głównych nagród za ciężką pracę są pieniądze. Wydaje się logiczne, że postrzegają oni nagrody materialne jako wyraz miłości rodzicielskiej. Dlatego dzieci dostają drogie prezenty świąteczne, samochody, ubrania i wakacje. Niestety, dość często prezenty pieniężne zastępują czas, którego nie spędza się z dziećmi. To nigdy nie działa. Dość często o wiele łatwiej jest wykonać skomplikowaną operację i przekazać część tych pieniędzy dziecku, niż pojechać z jego klasą na wycieczkę do Waszyngtonu. Przynajmniej w szpitalu cię słuchają. W domu to już inna historia.
Ale kiedy się starzeję, coraz bardziej staje się dla mnie jasne, że jednym z naszych najważniejszych celów w życiu jest wychowywanie dzieci. To może być najważniejsze. Nie chodzi o to, ile pieniędzy im zostawisz. Chodzi o to, jak cię zapamiętają.
Najlepszym sposobem na wychowanie dzieci jest po prostu bycie przy nich.
Ja to powiedziałem. Ale nie wiem, ile osób powiedziało to wcześniej.
