Zastrzeżenie, często spotykane na początku wielu dzieł fikcji, zawsze mnie zastanawiało.
"Imiona, postacie, firmy, miejsca, wydarzenia i incydenty są wytworem wyobraźni autora lub zostały użyte w sposób fikcyjny. Wszelkie podobieństwo do rzeczywistych osób, żywych lub zmarłych, lub rzeczywistych wydarzeń jest czysto przypadkowe".
To błąd propagowany, jak przypuszczam, przez prawników i redaktorów.
Najlepszy opis tego, co dzieje się w głowie pijanego człowieka, został napisany przez alkoholika. Józef "Conrad" Korzeniowski przed rozpoczęciem swojej wybitnej kariery spędził lata w brytyjskiej marynarce handlowej. Aleksandr Sołżenicyn ledwo przeżył zesłanie do sowieckiego gułagu. Podczas I wojny światowej Ernest Hemingway zgłosił się na ochotnika do służby we Włoszech jako kierowca ambulansu w Amerykańskim Czerwonym Krzyżu. Za swoją odwagę otrzymał od włoskiego rządu Srebrny Medal Waleczności - był jednym z pierwszych Amerykanów uhonorowanych w ten sposób. Najlepiej pisze się o tym, co się wie.
Piszę o życiu kardiochirurga, dr Jacka Murano. Wszystkie szczegóły zabiegów kardiologicznych są prawdziwe. Większość wydarzeń, które opisuję, wydarzyła się w prawdziwym życiu. Niektóre osobiste szczegóły są prawdziwe. Ale nie wszystkie - wiele wymyśliłem. Na prośbę mojej żony jestem bardzo wybiórczy. Jeśli czytelnicy pytają mnie: "Ile z twojej historii jest prawdziwe?". Odpowiadam, że pięćdziesiąt procent. Czytelnik musi tylko dowiedzieć się, które pięćdziesiąt procent. I która cecha charakteru danej osoby została zaczerpnięta od kogo.
I twierdziłbym, że mój opis dramatu na sali operacyjnej, podczas trudnego zabiegu kardiologicznego, wzmocniony w bliskiej przestrzeni, wypełnionej wieloma, często silnymi osobowościami, na końcu którego pacjent umiera - jest lepszy niż opis napisany przez autora, który oglądał "ER" lub "Scrubs".
